Historia wojska polskiego

Bezpieczeństwo granic państwa, grodu, czy innego tworu terytorialnego zależy nie tylko od poprawnie i chłodno prowadzonej polityki zagranicznej, ale również od posiadanej ilości (ale również jakości!) wojsk. Z faktem tym zgadzały się już plemiona prehistoryczne, dlatego ich formacje bitewne były bardzo rozbudowane i świetnie wyszkolone (jak na ówczesne czasy). Rodząca się w bólach (przymusowa chrystianizacja poprzez małżeństwo z Dobrawą, podbijanie kolejnych plemion leżących na polskich ziemiach) państwowość polska to także okres tworzenia prototypu dzisiejszego wojska. Towarzysząca księciu drużyna książęca złożona była wyłącznie z idealnie wyszkolonej i karnej kompanii, której siła była znana w całej ówczesnej Europie. Dzięki drużynom książęcym pierwsi Piastowie mogli nie tylko podporządkować sobie interesujące ich tereny zamieszkane przez inne plemiona, ale również prowadzić wojny zagraniczne.

Trwające przez prawie 10 wieków średniowiecze przyniosło rozwój stanu rycerskiego. Początkowo rycerze pobierali żołd, który w następnych latach zastąpiony został nadaniami ziemskimi. Zależność tamtego okresu była prosta i łatwa do egzekwowania. W zamian za kawałek urodzajnej ziemi, rycerz był zobligowany do służenia swojemu panu bez względu na okoliczności.

Kolejno następujące po sobie okresy spowodowały upadek rycerstwa i zastąpienie go najętymi zewsząd żołnierzami, a także tzw. pospolitym ruszeniem szlacheckim. W tym czasie Polska chyliła się ku upadkowi, dlatego okres w którym główną siłę stanowiła niezdyscyplinowana szlachta nazywany jest czarną kartą w historii wojskowości.